Ανοιχτή επιστολή προς τους δημοσιογράφους

Κείμενο

PHOTO BY ELIAS SHARIFI

Της ΜΑΧΝΤΙΑ ΧΟΣΣΑΪΝΙ

Χαίρετε!

Είμαι ένα από τα θέματα για τα οποία έχετε γράψει χιλιάδες άρθρα μέσα στην τελευταία πενταετία. Μετά τους πολιτικούς, έχετε παίξει και εσείς σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Με αναγνωρίσατε;

Να σας θυμίσω το σημαντικό ρόλο που έχετε παίξει στη ζωή μου από το 2015 και μετά. Θυμάστε τη φωτογραφία του άψυχου παιδιού στην παραλία; Μια δυνατή φωτογραφία, έπειτα από τη δημοσίευση της οποίας ο κόσμος συνειδητοποίησε πόσο σημαντικό είναι να είναι ανοιχτά τα σύνορα. Πιστεύετε στη δύναμη της πένας σας; Πιστεύετε στη δύναμη της φωτογραφίας που είναι αποθηκευμένη στην κάρτα μνήμης σας;

Ναι, είμαι αυτή για την οποία γράφετε τόσες ειδήσεις. Παρατηρώ την επίδραση τους στην καθημερινή μου ζωή. Θέλετε να μάθετε πώς επηρεάζουν αυτές οι ειδήσεις τη ζωή μου; Για παράδειγμα, εσείς μιλάτε για «πλημμύρα μεταναστών» και για «προσφυγική κρίση». Όταν αυτές οι φράσεις είναι στα άρθρα σας, δεν ξέρετε τι μου προκαλείτε. Ο κόσμος μισεί την πλημμύρα, γιατί ξέρει ότι είναι καταστροφή. Ο κόσμος φοβάται την κρίση και νιώθει ανασφάλεια. Να ξέρετε ότι είτε το θέλετε, είτε όχι (αυτό εσείς το ξέρετε καλύτερα), με τη δημοσίευση του άρθρου σας ο κόσμος αρχίζει να φοβάται εμάς, τους πρόσφυγες, ή να μας μισεί, όπως μισεί την πλημμύρα και την κρίση.

Και μια ακόμα ερώτηση: Γιατί πολλοί δημοσιογράφοι παρουσιάζετε τους πρόσφυγες σαν καταπιεσμένα, ταλαιπωρημένα και αβοήθητα άτομα; Ως ένα βαθμό αυτή η περιγραφή είναι αποδεκτή. Αλλά όχι και να τη βλέπουμε καθημερινά! Είναι κάποια επίκληση στο συναίσθημα; Αν είναι για αυτό, τότε ως πρόσφυγας σας λέω ότι δεν χρειαζόμαστε οίκτο, αλλά κατανόηση.

Ο κόσμος έχει ανάγκη να μάθει την αλήθεια. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα που είδα μπροστά στα μάτια μου: Μια γυναίκα με μαντήλα καθόταν στη γωνία του camp και είχε αγκαλιάσει τα γόνατά της. Ένας φωτορεπόρτερ θεώρησε ότι αυτή η εικόνα εξηγούσε πολύ καλά την κατάσταση των προσφύγων. Είδε από την οπτική του γωνία ότι η γυναίκα είχε σκύψει στα γόνατά της και έκλαιγε – μια εικόνα που θα επηρέαζε κάθε θεατή. Εγώ πήγα πιο κοντά και είδα μια άλλη εικόνα. Είδα το χαμογελαστό πρόσωπο της γυναίκας. Πράγματι είχε σκύψει, στην οθόνη του κινητού της για να φιλήσει το πρόσωπο του παιδιού της και να του δώσει τα καλά νέα ότι την επόμενη εβδομάδα θα ήταν πάλι μαζί. Σκέφτηκα «μακάρι να τραβούσε και μια φωτογραφία από μπροστά!». Η πρώτη εικόνα δεν είχε κανένα μήνυμα, παρά μόνο την κούραση και την εξάντληση. Όμως η δεύτερη εικόνα είχε ένα πολύ αισιόδοξο μήνυμα.

Ελάτε πιο κοντά και θα δείτε καλύτερα την πραγματικότητα! Αν ο φωτογράφος ερχόταν λίγο πιο κοντά, θα μπορούσε να καταγράψει τα χαρούμενα μάτια της και το φιλί που έστελνε η μητέρα στο παιδί, στην οθόνη του κινητού. Ο κόσμος μάς γνωρίζει μέσα από το φακό της φωτογραφικής σας μηχανής και μέσα από κάθε λέξη των άρθρων σας. Δεν θα ήθελα άλλοι δημοσιογράφοι να έχουν την κατάληξη του Κέβιν Κάρτερ, του φωτογράφου που έβγαλε τη γνωστή φωτογραφία με το παιδί και τον γύπα. Εκείνος επηρεάστηκε τόσο από το σχολιασμό που έγινε για τη φωτογραφία, που υπέφερε από κατάθλιψη και αυτοκτόνησε. Αν όμως είχε πλησιάσει περισσότερο, όχι μόνο θα είχε σώσει το παιδί, αλλά θα είχε σωθεί και ο ίδιος. Έλατε πιο κοντά και μη φοβάστε! Σε εσάς απευθύνομαι, που κάνετε τόσο δρόμο ως τη Μόρια για να δείξετε την κρίσιμη κατάσταση που επικρατεί, για να δείξετε τα συσσωρευμένα σκουπίδια ή να φωτογραφίσετε τις επονομαζόμενες υγειονομικές υπηρεσίες ή τα παιδιά που δεν έχουν ρούχα και τη γυναίκα που κλαίει.

Αναζητήσατε στη Μόρια την αγάπη; Ρωτήσατε για το ζευγάρι που μετά από 17 χρόνια βίωσε πώς είναι να είσαι γονιός; Φέρατε καλά νέα στον κόσμο που ζει στη Μόρια; Τους δείξατε τη φωτογραφία της οικογένειας που τον προηγούμενο μήνα γλίτωσε από τη Μόρια και πήγε στην Αθήνα; Τους είπατε ότι αυτή η κόλαση κάποτε τελειώνει; Τους είπατε ότι ξέρετε πολύ κόσμο που σε αυτή την κόλαση παρέμεινε δυνατός και αισιόδοξος ή μόνο τους υπενθυμίζατε ότι εδώ είναι κόλαση; Δεν χρειάζεται να τους το υπενθυμίζετε. Χρειάζεται να θυμούνται ότι αυτή η κατάσταση δεν διαρκεί για πάντα. Πάντα γράφατε για τις φασιστικές επιθέσεις. Αλλά γιατί δεν είπατε για τον άνθρωπο που όταν γνώρισε έναν πρόσφυγα και άκουσε τις ιστορίες του, αποφάσισε να απομακρυνθεί από τις φασιστικές ομάδες;

Σας παρακαλώ να δημοσιεύετε αυτές τις ειδήσεις ακόμα κι αν είναι μία πρόταση, ακόμα κι αν είναι λίγες. Μη φοβάστε ότι αυτές οι ειδήσεις δεν θα διαδοθούν. Οι σημερινές κοινωνίες, όχι μόνο η κοινωνία των προσφύγων, αλλά όλων των ανθρώπων, έχουν ανάγκη από ελπίδα. Αυτές οι ειδήσεις, ανάμεσα στις άλλες, άσχημες ειδήσεις, μπορούν στις μέρες μας να κρατήσουν αναμμένη την φλόγα της ελπίδας.

Με εκτίμηση

Link Κειμένου	https://issuu.com/migratorybirds.ddp/docs/apodimitika_poulia_17?fbclid=IwAR0yPTnWKYmCcPBdMJGEFvPVpPjihqxTqAhB1OEuNKKWlV_D4Ip-5s0994o
Ημερομηνία Δημοσίευσης	Μάρτιος 2020
Γλώσσα	Ελληνικά
Αριθμός Λέξεων Κειμένου	766
Ρευστός Ρατσισμός	Αμιγώς Αντιρατσιστικό Κείμενο
Τομέας της Δημόσιας Σφαίρας	Επικαιρότητα Σχετική με Μεταναστευτικά/Προσφυγικά Θέματα (Ιστοσελίδα Διαδικτυακής Εφημερίδας που Κυκλοφορεί και σε Έντυπη Μορφή)
Πηγή Προέλευσης	Εφημερίδα των Συντακτών
Συγγραφικές Πληροφορίες	Επώνυμο
Τροπικότητα	Πολυτροπικό (Εικόνα, Γραπτό Κείμενο)
Αφηγηματικότητα	Αφηγηματικός Τρόπος
Χιούμορ	Μη Χιουμοριστικός Τρόπος
Κειμενικό Είδος	Ειδησεογραφικό/Ενημερωτικό, Ιστορία