Οι νύχτες στον καταυλισμό

Κείμενο

14 - 17 Απριλίου 2017

Της ΠΑΡΑΣΤΟΥ ΧΟΣΣΑΪΝΙ

ΠΑΝΤΑ ΜΟΥ ΆΡΕΣΕ η νύχτα. Μου άρεσαν τα αστέρια που έλαμπαν στον ουρανό όλο το βράδυ. Όμως από τότε που έγινα πρόσφυγας και μένω στο στρατόπεδο προσφύγων, τα βράδια μου δεν είναι τόσο όμορφα πια. Το αν θα είναι ωραία η μέρα και η νύχτα εξαρτάται από την κατάσταση του καθενός.

Αγαπούσα τη νύχτα, τότε που ένιωθα ειρήνη και ασφάλεια στο σπίτι, τότε που μπορούσα να ξαπλώσω στο ζεστό μου κρεβάτι και να παρατηρώ τον ουρανό από ένα μικρό παραθυράκι. Όμως τώρα, κοιτάω τον ουρανό μέσα από ένα δίχτυ καλυμμένο σε ένα μικρό παράθυρο με το άγχος και το φόβο, κι εκείνο τον τρόμο που με διαπερνάει όπως πέφτει η νύχτα. Δεν βρίσκω τίποτα όμορφο στις νύχτες πια. Τα αστέρια δεν λάμπουν και δεν αναβοσβήνουν πια. Δείχνουν θλιμμένα και ήσυχα.

Όταν πέφτει η νύχτα, βυθίζομαι στη μοναξιά μου όπως κάποιος που έχει χαθεί σε μια έρημο χωρίς τέλος. Φωνάζω για βοήθεια, αλλά κανείς δεν ακούει τη φωνή μου. Το καλοκαίρι που πέρασε έζησα τις πιο μεγάλες, τις πιο ζεστές και τις πιο σκληρές νύχτες που έχω ζήσει, και τώρα έρχομαι αντιμέτωπη με τις πιο κρύες και τρομακτικές νύχτες του χειμώνα.

Όσο η νύχτα βυθίζεται στο σκοτάδι, μια βαριά σιωπή που με τρομάζει καλύπτει τον χώρο που με περιβάλει. Ακούω την κουκουβάγια και φοβάμαι ακόμα πιο πολύ. Στην κουλτούρα μας, η κουκουβάγια είναι σημάδι. Ο άνεμος φυσάει ανελέητα σαν να θέλει να μας πάρει μακριά το μοναδικό μας καταφύγιο. Όλα είναι τόσο σκοτεινά, μοιάζει με νεκροταφείο γεμάτο με τάφους. Νιώθω σαν να έχω καεί ζωντανή σε ένα τόσο μικρό μέρος και δεν μπορώ ούτε να πάρω ανάσα.

Κάποτε μου άρεσαν οι βροχερές νύχτες, απολάμβανα το να περπατάω στη βροχή αλλά δεν μου αρέσει πια. Κάποτε ήξερα πως μετά από μια βόλτα στη βροχή, με περίμενε ένα ζεστό κρεβάτι και μία κούπα ζεστό τσάι. Τώρα οι νύχτες περνάνε με μοναδική σκέψη την ελπίδα για την επόμενη μέρα.

Ελπίζω να μπορέσω και πάλι να χαρώ τις νύχτες του καλοκαιριού, ελπίζω ότι κάποτε θα έχω μια στέγη να με προστατεύει, ένα σπίτι από πέτρα και όχι από ρούχα που κουνιούνται συνέχεια και με τρομάζουν, εύχομαι μια μέρα να θυμάμαι όλες αυτές τις τρομακτικές νύχτες και να σβήνω την πίκρα όλων αυτών των αναμνήσεων με ένα φλιτζάνι ζεστό και γλυκό τσάι.

Link Κειμένου	https://ddp.gr/wp-content/uploads/2018/01/Apodimitika_Poulia.pdf
Ημερομηνία Δημοσίευσης	14 - 17 Απριλίου 2017
Γλώσσα	Ελληνικά
Αριθμός Λέξεων Κειμένου	388
Ρευστός Ρατσισμός	Κείμενο Ρευστού Ρατσισμού
Κατηγορίες Ρατσισμού	Αφομοίωση (Αναφορές στον όρο ‘ένταξη/ενσωμάτωση’ ή/και σε πρακτικές ένταξης/ενσωμάτωσης, Αναφορές σε πρακτικές εκμάθησης ελληνικών) Διάκριση (Αναφορές στους ‘άλλους’ ως θύματα)
Τομέας της Δημόσιας Σφαίρας	Επικαιρότητα Σχετική με Μεταναστευτικά/Προσφυγικά Θέματα (Ιστοσελίδα Διαδικτυακής Εφημερίδας που Κυκλοφορεί και σε Έντυπη Μορφή)
Πηγή Προέλευσης	Εφημερίδα των Συντακτών
Συγγραφικές Πληροφορίες	Επώνυμο
Τροπικότητα	Πολυτροπικό (Εικόνα, Γραπτό Κείμενο)
Αφηγηματικότητα	Αφηγηματικός Τρόπος
Χιούμορ	Μη Χιουμοριστικός Τρόπος
Κειμενικό Είδος	Ιστορία