Η ιστορία του Omar

Κείμενο

Πρωτότυπο Κείμενο

Ziad: Με λένε Ziad Jnede. Είμαι από την Συρία, από την πόλη Χομς. Είμαι πατέρας έξι παιδιών. Η οικογένειά μας είναι οκταμελής. Εγώ, η γυναίκα μου και τα έξι παιδιά μας. Στο Χομς ήμουν έμπορος ειδών λιανικής. Είχα ένα κατάστημα. Πουλούσαμε αρώματα, αξεσουάρ μόδας, καλλυντικά και άλλα. Ήμασταν ευτυχισμένοι. Ήμασταν ικανοποιημένοι από την ζωή μας. Είχαμε όλα όσα χρειαζόμασταν και ζούσαμε με ασφάλεια. Ήμασταν ευτυχισμένοι. Ήμασταν ικανοποιημένοι από τη ζωή μας. Είχαμε όλα όσα χρειαζόμασταν και ζούσαμε με ασφάλεια. Στη Συρία έχουμε ένα ρητό «Ζήτα κάτι και θα σου δοθεί».

Σύζυγος Ziad: Έπεσε μια βόμβα στην περιοχή όπου έμενα με τον άνδρα και τα παιδιά μου. Τότε μετακομίσαμε στο πατρικό μου για περίπου ενάμιση μήνα. Μετά από τον βομβαρδισμό αρχίσαμε να μετακινούμαστε από περιοχή σε περιοχή. Τα παιδιά κι εγώ ήμασταν παγιδευμένοι, επειδή η Χομς τότε ήταν σε κατάσταση πολιορκίας. Δεν μπορούσαμε να δούμε πλέον την οικογένειά μας. Δεν υπήρχε τρόπος να πάμε να δούμε τις αδερφές ή τη μητέρα μου.

Ziad: Μέχρι τότε δεν είχαμε καμία πρόθεση να φύγουμε από τη χώρα, αλλά τότε ξεκίνησαν οι βομδαρδισμοί στη γειτονιά μας. Ήμασταν στο σπίτι, ντυμένοι με τα καθημερινά μας ρούχα. Δεν είχαμε καν χρόνο να αλλάξουμε ρούχα ή να πάρουμε τα προσωπικά μας αντικείμενα από το σπίτι. Βγήκα έξω τρέχοντας με τις παντόφλες. Φύγαμε με ένα διαλυμένο αυτοκίνητο. Με το θέλημα του Θεού καταφέραμε να διαφύγουμε. Ευτυχώς το αυτοκίνητο είχε αρκετή βενζίνη. Πήγαμε στην Ιορδανία. Εκεί περάσαμε από συνέντευξη. Στη συνέχεια καταγραφήκαμε ως πρόσφυγες. Μας κάλεσαν αργότερα από την Ύπατη Αρμοστεία και μας ενημέρωσαν ότι υπήρχε πιθανότητα να μετεγκατασταθούμε στο Λουξεμβούργο. Τους ζήτησα να μου συλλαβίσουν γράμμα-γράμμα το όνομα της χώρας, για να βεβαιωθώ ότι είχα καταλάβει καλά.

Omar: Στην Ιορδανία πέφταμε συχνά θύματα εκμετάλλευσης. Για παράδειγμα, έλεγαν: «Αυτός είναι από τη Συρία. Είναι πρόσφυγας. Μπορούμε να τον βάλουμε να μας φτιάξει το σπίτι με λιγότερα χρήματα.». Αλλά το δεχόμασταν. Έπρεπε να δουλέψουμε για να μπορέσουμε να φάμε. Εγώ στην Ιορδανία δούλεψα σε ένα εστιατόριο, έστρωνα πλακάκια, έκανα ηλεκτρολογικές εργασίες. Έκανα πολλές και διάφορες δουλειές. Όλες με πολύ μικρή αμοιβή. Τη μικρότερη αμοιβή στον κόσμο. Εγώ προσωπικά δεν έβγαλα καθόλου χρήματα. Ούτε ο πατέρας μου έβγαλε πολλά. Ήμασταν απλώς συνέχεια κουρασμένοι.

((O Omar στο σχολείο στο Λουξεμβούργο))

Omar: Τώρα πάω σχολείο. Είναι πολύ καλύτερα για μένα. Έχω πολλούς φίλους στο σχολείο. Μερικές φορές βγαίνω έξω μαζί τους. Πηγαίνω στο χωριό Belval, σε ένα πάρκο όπου κάνουμε ποδήλατο. Μερικές φορές ανεβαίνουμε στους λόφους. Όταν κάνω γυμναστική το μυαλό μου είναι μόνο εκεί. Δεν σκέφτομαι τίποτα άλλο. Ξεχνάω τα πάντα, τα πάντα. Όταν πρωτοήρθαμε στο Λουξεμβούργο, την πρώτη ή τη δεύτερη μέρα, δυσκολευτήκαμε κάπως. Δεν είχαμε συνηθίσει ακόμα το νέο περιβάλλον. Αγόρασα αυτή την κάμερα. Είναι καλή κάμερα, αλλά αν δω κάποια άλλη, πολλές φορές σκέφτομαι «Πω πω,! Τι είναι αυτό;». Μου αρέσουν οι κάμερες. Είναι η αδυναμία μου.

((Οι γονείς του Omar παρακολουθούν μαθήματα γαλλικής γλώσσας))

Omar: Οι γονείς μου τώρα είναι στο μάθημα. Μου αρέσει πολύ αυτό, γιατί σύντομα θα μπορούν να εργαστούν. Κι εγώ το ίδιο. Μια μέρα θα αρχίσω κι εγώ να δουλεύω στο Λουξεμβούργο. Και θα λέω ότι είναι η πατρίδα μου!

Link Κειμένου	https://www.youtube.com/watch?v=XRm0dDoV-_o&ab_channel=unhcrgreece
Ημερομηνία Δημοσίευσης
Γλώσσα
Αριθμός Λέξεων Κειμένου
Ρευστός Ρατσισμός
Τομέας της Δημόσιας Σφαίρας
Πηγή Προέλευσης
Συγγραφικές Πληροφορίες
Τροπικότητα	()
Αφηγηματικότητα
Χιούμορ
Κειμενικό Είδος