Imagine, από τους AC², Live 8, X Factor Greece 2019
Κείμενο
((Παρακολουθούμε τη συμμετοχή δύο νεαρών ατόμων στο διαγωνιστικό μουσικό πρόγραμμα X Factor, το οποίο προβαλλόταν από κανάλι της ιδιωτικής τηλεόρασης. Η Δέσποινα Βανδή ως παρουσιάστρια του προγράμματος κάνει μια εισαγωγή για τα δύο νεαρά άτομα που αποτελούν το γκρουπ AC² και πρόκειται να τραγουδήσουν στο πλατό του X-Factor. Τα νεαρά αυτά άτομα δηλώνουν ότι έχουν πέσει θύματα ρατσισμού, λόγω της καταγωγής τους, και εξηγούν ότι το τραγούδι που επέλεξαν να πουν συμβολίζει γι' αυτά έναν κόσμο χωρίς ρατσισμό. Οι κριτές του διαγωνισμού σχολιάζουν τόσο τη συμμετοχή των παιδιών στο διαγωνισμό όσο και το φαινόμενο του ρατσισμού.))
Δέσποινα Βανδή: Μπορεί να γεννήθηκαν στη χώρα μας, αλλά η καταγωγή, τους δυσκόλεψε την ενσωμάτωσή τους στο κοινωνικό σύνολο. Ο Άντονι και η Γιουνίς ονειρεύονται ένα κόσμο αλλιώτικο, έναν κόσμο χωρίς διακρίσεις, ο οποίος θα αγκαλιάζει τη διαφορετικότητα. Εσείς εάν θέλετε να δείτε και την επόμενη βδομάδα το γκρουπ του Γιώργου Θεοφάνους, μη διστάσετε, παρακαλώ, να τους ψηφίσετε.
((Βλέπουμε σε βίντεο τη Γιουνίς και τον Άντονι, τα δύο μέλη του γκρουπ να σχολιάζουν την επιλογή του τραγουδιού τους.))
Γιουνίς: Αυτό το τραγούδι που επιλέξαμε είναι πάρα πολύ σημαντικό για εμάς.
Άντονι: Είναι ένα τραγούδι που είναι εναντίον στις διακρίσεις ((και τα δύο παιδιά κοιτάζονται μεταξύ τους)) και μας συνδέει πάρα πολύ.
Γιουνίς: Το συνδέουμε με: τα πράγματα που έχουμε βιώσει ως διαφορετικοί σε αυτή τη χώρα. Π.χ. Εγώ όταν ήμουν μικρή, θυμάμαι επειδή είμαι σκουρόχρωμη, έχω σχιστά μάτια, είμαι διαφορετική, α: στη τάξη, εμ με λέγαν Κινεζάκι ή Unicef ((βλέπουμε φωτογραφίες από την παιδική της ηλικία)). Ήμασταν στη τάξη δύο άτομα από διαφορετική χώρα((βλέπουμε σχετική φωτογραφία)). Έκανα περισσότερη παρέα με αυτό το άτομο και μας κάναν μπούλινγκ τα άλλα παιδάκια.
Άντονι: Εγώ: μέχρι τώρα νομίζω: το: ((βλέπουμε φωτογραφίες από την παιδική του ηλικία))
Γιουνίς: Βιώνεις;
Άντονι: το παλεύω, επειδή ας πούμε στο λεω/ π.χ. π.χ. στο λεωφορείο ε: μου λένε: να πάω πίσω στη χώρα μου ας πούμε και: η Ελλάδα είναι μόνο για τους Έλληνες. Κάτι τέτοια.
Γιουνίς: Εγώ: ένιωσα ε: χαμένη, αφού ήξερα ότι είμαι γεννημένη και μεγάλωσα εδώ ακούγοντας αυτά δεν ήξερα πού/ από πού ακριβώς είμαι και πού είναι το σπίτι μου.
((Ενώ μιλούν τα παιδιά, βλέπουμε στιγμιότυπα από τις πρόβες τους με τους δασκάλους του X-Factor, οι οποίοι τα αγκαλιάζουν.))
Άντονι: Υπήρχαν στιγμές που: δεν ήξερα τι να κάνω, απλά έκλαιγα στο δωμάτιό μου και τέτοια, αλλά: κατάλαβα ότι δεν είμαι Έλληνας και δεν είμαι Φιλιππινέζος, είμαι άνθρωπος απλά. Σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που δέχονται μπούλινγκ, να ξέρετε ότι είμαστε όλοι ίσοι και το τραγούδι [το αφιερώνουμε σε σας.]
Γιουνίς: [Το αφιερώνουμε σε εσάς.]
((Ακολουθεί η ερμηνεία του τραγουδιού από την Γιουνίς και τον Άντονι. Κατόπιν μπαίνει στο πλατό η Δέσποινα Βανδή)).
Δέσποινα Βανδή: Θέλω να σας πω πως στεναχωρήθηκα πάρα πολύ για αυτά που άκουσα. Aχ ((παύση, δείχνει προβληματισμένη)) και θέλω να σταθώ στο εξής, ((κοιτώντας τη Γιουνίς)) παιδιά σε φώναζαν Unicef;
Γιουνίς: Ε ναι. ((Χαμογελώντας.))
Δέσποινα Βανδή: Ναι. Όσον αφορά στους ενήλικες, οι οποίοι μπορεί να σου λέγαν εσένα ((δείχνοντας τον Άντονι)) να πας να κάτσεις στο/ κάπου αλλού ή να γυρίσεις στη χώρα σου ε: γι’ αυτούς το μόνο που μπορώ να αισθανθώ είναι πραγματικά λύπη, γιατί ουσιαστικά δεν έφτασαν και δεν άγγιξαν βασικές αξίες της ζωής. Α: όσον αφορά τα παιδιά στενοχωριέμαι, γιατί αχ δείχνει μια προεργασία που γίνεται στο σπίτι και ότι δεν τους έχουν εμφυσήσει πιο βασικά πράγματα. Πάνω απ’ όλα είναι η ανθρώπινη αξία και αυτό δεν τους έχει μεταφερθεί ((η Γιουνίς γνέφει καταφατικά)). Ε: θέλω να πιστεύω ότι σήμερα αισθάνεστε πολύ καλύτερα ((η Γιουνίς και ο Άντονι γνέφουν καταφατικά)), έτσι δεν είναι, ε;
Γιουνίς: Ναι.
Δέσποινα Βανδή: Α: είστε εδώ, στο X-Factor, σας στηρίζουμε όλοι, σας αγαπάμε πάρα πολύ, ε: πάρα πολύ; ((Απευθυνόμενη στο κοινό, το οποίο επιδοκιμάζει τους διαγωνιζόμενους με χειροκροτήματα και φωνές.))
Μελίνα Ασλανίδου: Ναι.
Γιουνίς: Ευχαριστούμε, το νιώθουμε.
Δέσποινα Βανδή: Είναι σημαντικό σε μια χώρα, όπως η Ελλάδα, που γεννήθηκαν μεγάλες αξίες, η δημοκρατία, η φιλοσοφία, ε: τα μαθηματικά, η αστρονομία, η ιατρική, α αξίες τεράστιες που αποτέλεσαν ε: φανάρι ε:, ουσιαστικός προσανατολισμός, εμ και εκεί επάνω βασίστηκαν ε:/ βασίστηκε ο παγκόσμιος πολιτισμός, εμ, δεν ξέρω γιατί έχουμε χαθεί, γιατί μπορεί να το χάσαμε, ε: ήρθε η στιγμή να το ξαναβρούμε. Εντάξει; Λοιπόν ((το κοινό χειροκροτεί.)) θέλω να ξεκινήσω από τη Μελίνα.
Μελίνα Ασλανίδου: Συμφωνώ πάρα πολύ με όλα αυτά που λες Δέσποινα και: ((παύση σκέψης)) επειδή έχουμε υπάρξει πρόσφυγες όλοι, έτσι; Δηλαδή και εγώ μεγάλωσα, γεννήθηκα Γερμανία//
Δέσποινα Βανδή: //Και εγώ το ίδιο.//
Μελίνα Ασλανίδου: Ε: πήγαμε Σουηδία, η μαμά της μαμάς μου Σουηδία, τελοσπάντων, είχα, ειχ/ πάντα αυτό συμβαίνει σε όλες τις χώρες, δηλαδή και εμείς οι Έλληνες στο εξωτερικό, έτσι μας λέγανε, δηλαδή και μας λένε τώρα και τώρα που μιλάμε ε: και πραγματικά μακάρι να περάσει αυτό το μήνυμα παγκόσμια, γιατί πραγματικά είμαστε όλοι άνθρωποι και αυτό είναι που μετράει. E: με συγκινήσατε ακόμα μια φορά, ήσασταν πάρα πολύ ωραίοι και: αλήθεια αυτό το τραγούδι ήτανε: ένα πολύ μεγάλο μήνυμα που ήταν πολύ σπουδαίο να φεύγει από εδώ, από το X-Factor ένα τέτοιο μήνυμα και θέλω να σας πω πολλά μπράβο και να σας κάνω χίλιες αγκαλιές και τους δύο ((με παράλληλες κινήσεις χεριών και εκφράσεις προσώπου, δηλωτικά της αγκαλιάς)).
Γιουνίς: Ευχαριστούμε πάρα πολύ.
Άντονι: Ευχαριστούμε.
Δέσποινα Βανδή: Χρήστο.
Χρήστος Μάστορας: Είμαι σίγουρος ότι αυτοί που είπαν όλα αυτά τα περιφρονητικά σχόλια για σάς, τώρα βλέπουν απ’ την τηλεόραση και σας ζηλεύουν πάρα πολύ, γιατί είστε καταπληκτικοί, το ταλέντο σας φωτίζει την αίθουσα και φωτίζει τις καρδιές μας και αυτό είναι που έχει σημασία για εμένα και πολύ σημαντική η επιλογή του σημερινού τραγουδιού. Το Imagine για εμένα ήταν το πρώτο τραγούδι που τραγούδησα και εγώ σε μία σχολική γιορτή και ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβαν οι συμμαθητές μου ότι τραγουδώ και εγώ και για μένα ήταν πολύ συγκινητικό αυτό που άκουσα σήμερα. Δε νομίζω να/ δεν υπάρχει λόγος να κάνω κριτική για το πώς το είπατε και μόνο που επιλέξατε αυτό το τραγούδι και: και σημαίνει κάτι για σάς, αυτό σημαίνει κάτι, σημαίνει τα πάντα και για μένα.
Δέσποινα Βανδή: Είναι ωστόσο διαγωνιστικό, οπότε ναι, ήτανε καλοί κατά τη γνώμη σου;
Χρήστος Μάστορας: Είναι πάντα καλοί, είναι πάντα καλοί, δε δεν έχει νόημα σ’ αυτό το σημείο που έχουμε φθάσει. Τα παιδιά είναι στο top five ας πούμε//
Δέσποινα Βανδή:// Μάλιστα. //
Χρήστος Μάστορας: //Δηλαδή δεν γίνεται να μην τα πάνε καλά, απλά αυτό που ήταν το κερασάκι στην τούρτα είναι ότι σημαίνει κάτι και γι’ αυτούς το τραγούδι αυτό//
Δέσποινα Βανδή: //Ακριβώς, ωραία.//
Χρήστος Μάστορας: //Οπότε μας αγγίζει και εμάς.
Δέσποινα Βανδή: Μιχάλη.
Άντονι: Ευχαριστούμε.
Μιχάλης Τσαουσόπουλος: Ναι, ε: θα ήθελα να, αν και φαντάζομαι έχει τελειώσει ειδικά με την παρουσία σας εδώ στο X-Factor, το μπούλινγκ να μην το πετύχετε ποτέ πιο κάτω στη ζωή σας. Να σας δώσω συγχαρητήρια που αντέξατε αυτό το πράγμα. Το μπούλινγκ συνεχίζει και υπάρχει στην Ελλάδα για πολλούς λόγους, είναι πολλή ώρα η ανάλυση αυτή. Α απομακρύνεται, αλλά με αργότερους ρυθμούς απ’ ότι θα θέλαμε όλοι, γιατί λείπουν κι’ άλλα βασικά πράγματα//
Δέσποινα Βανδή: //Είναι θέμα παιδείας //
Μιχάλης Τσαουσόπουλος: //στον κόσμο, ναι, λείπουν πολλά. Αυτό ακριβώς. Τώρα ε: είναι διαγωνιστικό το τραγούδι, έτσι δεν είναι;
Δέσποινα Βανδή: Ναι, βέβαια.
Μιχάλης Τσαουσόπουλος: Οκέι. Α, πάμε στο μουσικό. Το τραγούδι είναι αντιπολεμικό, δεν έχει να κάνει με μπου/ με μπούλινγκ, αλλά οκέι. Είναι αντιπολεμικό, γράφτηκε απ’ τον John Lennon. Προφανώς πήγαινε στο Βιετνάμ και σ’ όλα αυτά. Α: τώρα, μουσικά, επειδή οι δεκαετίες που έχω διανύσει ακούγοντας και παίζοντας μουσική και κάποια μηνύματα που είχε το κάθε τραγούδι, ειδικά αυτό, θα προτιμούσα (να) πω μια πρόταση, να το έλεγε ένας από εσάς, ό άλλος να τον κοίταγε χωρίς διφωνίες, χωρίς τίποτα. Να το πει λιτά, δωρικά, γιατί έχει πάρα πολλά μηνύματα αυτό το τραγούδι, κάθε λέξη του έχει μήνυμα μέσα και θα ‘τανε καλό να μην του βάζουμε στολίδια ν’ αναβοσβήνουνε. Αυτό λέω εγώ.
Δέσποινα Βανδή: Μάλιστα. Γιώργο.
Γιώργος Θεοφάνους: Ωραία. Ε: εχτός από τα μουσικά πράγματα που κάνω, οφείλω να το πω τώρα αυτό έχω και μια δράση ως πρέσβης καλής θέλησης του Hope for Children εδώ και μια δεκαετία. Σε ομάδες λοιπόν που ε: δημιουργούμε αντιμπούλινγκ ομάδες στα σχολεία, στη Κύπρο, κυρίως, όπου αναπτύσσεται η δράση αυτού του οργανισμού, έχουμε παρατηρήσει στα δέκα αυτά χρόνια που ασχολούμαι με αυτό, ότι μία, καταρχήν να απαντήσω στο Μιχάλη ότι πολεμικό είναι το τραγούδι. Ένα παιδί που το περνάει το μπούλινγκ, και σου μιλάει άνθρωπος που πέρασε μπούλνγκ πάρα πολύ και το 'χω δηλώσει πολλές φορές και δημόσια, πόλεμος γίνεται εκείνη την ώρα//
Μιχάλης Τσαουσόπουλος: //Καλά αυτό είναι άλλο//
Γιώργος Θεοφάνους: //Είσαι σε μάχη εκείνη την ώρα//
Δέσποινα Βανδή: //Είναι ψυχολογικός//
Γιώργος Θεοφάνους: //ε: το αντίδοτο είναι μια αγκαλιά, τριάντα δευτερόλεπτα. Κάντε μια αγκαλιά τα πιτσιρίκια μου εκεί και θα 'ρθω και γω να τα αγκαλιάσω σε λίγο. Κάν’ τους μια αγκαλιά, σε παρακαλώ, Δέσποινα.
Δέσποινα Βανδή: Έλα μια μεγάλη αγκαλιά, έλα μια μεγάλη ((η Δέσποινα Βανδή αγκαλιάζει τους διαγωνιζόμενους)).
Γιώργος Θεοφάνους: Αυτό είναι. Δε θέλει τίποτε άλλο, δεν θέλει τίποτε άλλο. Να μάθουμε να αγκαλιάζουμε και να μάθουμε να αγαπάμε τους απέναντι σαν να 'μαστε [εμείς. Αυτό που λέει και ο Χρήστος]//
Δέσποινα Βανδή: [Ωστόσο, αν κάποιος]// στο λεωφορείο σου μιλήσει κατά αυτό τον τρόπο δεν μπορείς να πας να τον αγκαλιάσεις. Ωστόσο//
Γιώργος Θεοφάνους: //Θα μπορούσε ο παρατηρητής, ο τρίτος, αν όντως το κάνει και αγκαλιάσει ακόμη και τον θύτη, όχι μόνο το θύμα να σταματήσει αυτό το επεισόδιο, μέσα σε τριάντα δευτερόλεπτα.((Ακούγονται τα χειροκροτήματα του κοινού.)) Αλήθεια, αποδεδειγμένο, δε το λέω εγώ, το λέει η επ/ το λένε επιστημονικά, οι έρευνες αυτό το πράγμα.
Δέσποινα Βανδή: Μάλιστα.
Γιώργος Θεοφάνους: Κι αν το ζήσετε και αν είσαστε, θεατές, εννοώ, μπροστά σ’ ένα τέτοιο επεισόδιο, δοκιμάστε το και πραγματικά θα δουλέψει.
Δέσποινα Βανδή: Να είστε πιο δραστικοί, λοιπόν, όλοι.
Γιώργος Θεοφάνους: Όχι να μείνουμε στα λόγια. Παρακάτω, στο μουσικό κομμάτι, δεν ξέρω αν ο John Lennon όταν το 'γραψε φανταζότανε ότι μετά από πόσα χρόνια, Μιχάλη πότε γράφτηκε αυτό, καλέ μου, εσύ που τα θυμάσαι όλα;
Μιχάλης Τσαουσόπουλος: Ε: δεν τα θυμάμαι όλα.
Γιώργος Θεοφάνους: Περίπου ρε παιδί μου.
Μιχάλης Τσαουσόπουλος: Εξήντα.
Γιώργος Θεοφάνους: Πριν το ’70 τελοσπάντων, σίγουρα, εννοείται.
Μιχάλης Τσαουσόπουλος: Εξήντα κάτι, εξήντα εφτά, εξήντα οχτώ.
Χρήστος Μάστορας: Δε νομίζω.
Μελίνα Ασλανίδου: Και νωρίτερα. Πότε; Πενήντα κάτι.
Μιχάλης Τσαουσόπουλος: Καλέ οι Beatles δεν υπήρχαν το πενήντα κάτι.
Δέσποινα Βανδή: Τελοσπάντων.
Γιώργος Θεοφάνους: Μετά από αρκετές δεκαετίες λοιπόν
Μελίνα Ασλανίδου: Το ’60 πες.
Γιώργος Θεοφάνους: Θα του άρεσε πάρα πολύ σε ένα μουσικό [διαγωνισμό] σαν αυτό που έχουμε εμείς εδώ στην Ελλάδα, στην μικρή μας την Ελλάδα, δύο παιδιά που γεννήθηκαν εδώ από ξένους γονείς να τραγουδάνε αυτό το τραγούδι. Πολύ θα του άρεσε, είμαι σίγουρος. Εμένα πάντως με συγκινήσατε αλήθεια και: ας το σκέφτεστε θετικά από τη σημερινή ημέρα και πέρα. Ας κρατήσουμε τα θετικά μηνύματα του Imagine, όπως πρέπει να είναι στην αλήθεια τους, όπως τα έγραψε ο John Lennon και η Yoko Ono μαζί.
Μιχάλης Τσαουσόπουλος: [Το ’67.]
Δέσποινα Βανδή: Ωραία, πολύ ωραία. Ευχαριστούμε πάρα πολύ παιδιά. Καλή συνέχεια, καλή δύναμη.
Πρωτότυπο Κείμενο
- Σελίδες που χρησιμοποιούν διπλές παραμέτρους σε κλήσεις προτύπων
- Pages using DynamicPageList3 dplvar parser function
- Κείμενο Ρευστού Ρατσισμού
- Αφομοίωση και Διάκριση
- Αναφορές στον όρο ‘ένταξη/ενσωμάτωση’ ή/και σε πρακτικές ένταξης/ενσωμάτωσης
- Αναφορές σε μετριασμένους τρόπους αντίκρουσης του ρατσισμού
- Αναφορές στους ‘άλλους’ ως θύματα
- Επικαιρότητα Σχετική με Μεταναστευτικά/Προσφυγικά Θέματα
- Ιστοσελίδα Τηλεοπτικού Καναλιού
- Οpen Beyond
- Επώνυμο
- Πολυτροπικό
- Ήχος
- Εικόνα
- Βίντεο
- Προφορικό Κείμενο
- Γραπτό Κείμενο
- Αφηγηματικός Τρόπος
- Μη Χιουμοριστικός Τρόπος
- Τηλεοπτική Εκπομπή
- Κείμενα